Nie jest to typowa fobia taka jak strach przed pająkami, ciemnością, ciasnymi pomieszczeniami czy lęk wysokości. Fobia ta niestety niestety nie pozwala cieszyć się codziennym życiem, jak i okresem wakacji, a osoby, które doświadczają lęku przed wielkimi obiektami, mogą nie być chętne, by o nim mówić, zważywszy właśnie na nietypowość choroby. Sprawdźmy, czym dokładnie jest megalofobia, jakie są jej przyczyny, objawi oraz jak skutecznie z nią walczyć.
Megalofobia– co to?
W języku greckim mega oznacza wielki, natomiast fobia oznacza strach. Jak już zostało powiedziane, osoba dotknięta fobią przed dużymi przedmiotami, odczuwa irracjonalny lęk w obecności wielkich obiektów. Czasami tę fobię można pomylić ją z agorafobią, czyli strachem przed otwartą osobą. Bywa tak, że wielu ludzi odczuwają nieuzasadnione poczucie grozy, na przykład nad morzem, na szczycie góry bądź patrząc na nocne niebo. Bezmiar przestrzeni imponuje nam i przeraża. Tymczasem osoby cierpiące na megalofobię dostają ataku paniki, tak silne jak u osoby dotkniętej arachnofobią, która widzi spacerującą tarantulę.
Niektórzy ludzie boją się przy wielkich obiektach codziennego użytku, inni gdy znajdą się w pobliżu konkretnych wyzwalaczy. Jedni odczują lęk, widząc z bliska samolot, masywne budynki, żyrafy w ZOO, pociągi lub posągi, inne zareagują dopiero, konfrontując się z pozbawionym brzegów widokiem, takim jak ocean.
Co to jest megalofobia?
Podsumowując, megalofobia to strach przed dużymi przedmiotami. Istnieją różne poziomy odczuwania strachu i reagowania na konkretne wyzwalacze. Osoba dotknięta megalofobią odczuwa irracjonalny strach przed masywnymi obiektami, wytworami ludzkimi, jak i naturalnymi.
Jak poznać, że mam megalofobię?
Zdarza się, że samo patrzenie na niesamowite (dla ludzi zdrowych) fotografie pięknych widoków, głębokich oceanów, wielkich wodospadów, masywnych rzeźb, nowojorskich drapaczy chmur bywa źródłem niepokoju. Ludzie mierzący się z lekiem na żywo, doświadczają uczucia paniki, zawrotów głowy, bóli, duszności, przyśpieszonego tętna, nudności, a nawet biegunki. Dlatego tak ważna jest właściwa diagnoza i pomoc. Megalofiobia sprawia, że osoba zmagająca się z fobią, unika miejsc, z którymi mogłaby się skonfrontować ze swoimi lękami, co obniża jakość jej życia, może przeszkadzać w pracy i być źródłem izolacji chorego; przeszkodą w nawiązywaniu kontaktów międzyludzkich. Sprawdź też co to jest agorafobia.
Aby sprawdzić, czy dany przypadek kwalifikuje się jako megalofobia, pacjent musi odczuwać strach w obecności dużych przedmiotów, pojawiający się gwałtownie, w wyniku czego unika miejsc i sytuacji, gdzie wszedłby w kontakt z ekstremalnie dużym obiektem. Taki stan utrzymuje się przynajmniej pół roku, zaburza on rytm pracy i życia prywatnego, a przede wszystkim nie można go wyjaśnić innym zaburzeniem.
Jakie są przyczyny megalofobii?
Chociaż trudno ustalić jednoznaczną przyczynę megalofobii, przypuszczalnie, tak jak inne fobie, musi mieć ona podłoże w traumatycznym wydarzeniu z przeszłości, czyli w dzieciństwie. Mogło się zdarzyć, że dana osoba zgubiła się w górach, w supermarkecie albo widziała w telewizji film z falą tsunami wdzierającą się w ląd. Lekarze praktykujący terapie behawiorystyczne upatrują w takich sytuacjach zachowanie wyuczone. Chory nauczył się, że dany przedmiot, widok bądź sytuacja jest dla niego zagrożeniem.
Jeszcze inni tłumaczą megalofobię czynnikiem biologicznym. Wielkie, tajemnicze, niezbadane niebo budziło w naszych przodkach przerażenie, tak samo jak niezbadany ocean. Środowisko wymusiło na nich potrzebę ochrony przed nieznanym i niebezpiecznym, a ślady pamięci po tamtych zagrożeniach przetrwały do dziś w naszej podświadomości.
Jak leczyć megalofobię?
Chory musi uzyskać niezbędną pomoc. Ta specyficzna fobia poddaje się leczeniu nie mniej skutecznie od terapii mających na celu złagodzenie objawów na przykład arachnofobii. Po diagnozie od specjalisty terapia skupiać się będzie na poszerzaniu wiedzy pacjenta na temat jego choroby w celu lepszego zrozumienia własnej sytuacji oraz na zmniejszaniu strachu przed wielkimi obiektami. Jedną z metod jest tu terapia poznawczo-behawioralna, psychoanalityczna, a w skrajnych przypadkach również leczenie farmakologiczne.
