Diagnoza nozologiczna ewoluowała na przestrzeni lat. W aktualnej literaturze można znaleźć wiele różnych podejść do tego procesu. Poniżej przedstawiono zarys ewolucji diagnozy nozologicznej. Opisano w nim proces nozologiczny, jego aktywność kliniczną i fazę indukcyjną. Ponadto w artykule przedstawiono aktualne wyzwania i możliwości w tej dziedzinie. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tym fascynującym procesie, ten artykuł jest dla Ciebie. Diagnoza ta wykorzystywana jest w diagnozie autyzmu i zespołu aspergera i często jest pierwszym krokiem w określeniu całościowych zaburzeń rozwoju. Lekarz psychiatria i psycholog logopeda mogą opisać i zdiagnozować celem poprawienia komunikacji i integracji z innymi ludźmi.
Nozologia w badaniach dziecka
Diagnostyka nozologiczna to naukowa klasyfikacja choroby, stanu lub dolegliwości. Słowo nosologia pochodzi od greckich słów nosos, „choroba”, i -logia, „badanie”. Aby w pełni sklasyfikować stan chorobowy, lekarz musi najpierw określić jego przyczynę, wpływ choroby na organizm oraz objawy. Na przykład grypa jest klasyfikowana jako choroba zakaźna ze względu na jej wpływ na tkanki układu oddechowego. Im więcej informacji lekarze mają na temat danego schorzenia, tym dokładniejsza będzie diagnoza.
Diagnostyka nozologiczna rozpoczęła się we Francji pod koniec XVIII wieku. Nowoczesny system nozologiczny jest wynikiem ruchu, który nastąpił w połowie XIX wieku, kiedy to Albert Magnan stworzył system nozologiczny, który zapożyczył z modelu medycznego Bayle’a, tradycji syndromicznej Esquirola i koncepcji degeneracji Morela. Był to również pierwszy system, w którym uwzględniono koncepcje ostrych zaburzeń psychotycznych, przewlekłych urojeń i izolacji społecznej.
Po stworzeniu DSM, APA postanowiło zlecić nową edycję serii DSM. APA powierzyła kierowanie grupą zadaniową biometrykowi Robertowi Spitzerowi. Spitzer kierował już wcześniej DSM-II, był więc oczywistym wyborem, by zająć się budową nowej nomenklatury. Nowa nomenklatura zastąpiła psychoanalityczny „zamęt” standaryzowanymi, klinicznie znaczącymi diagnozami.
DSM-III stanowi znaczącą zmianę w nozologii. W nowej wersji DSM podjęto próbę pogodzenia psychiatrii z resztą medycyny. Jest to wciąż rozwijająca się nauka, ale ma ona potencjał, by zmienić oblicze diagnostyki. DSM-5 ma na celu dostosowanie nozologii do reszty medycyny. Jeśli DSM-5 nie uzna potrzeby bardziej zindywidualizowanego podejścia, nosologia stanie się coraz ważniejszą dziedziną medycyny.
Działalność kliniczna
W wyniku postępu wiedzy, nosologia stała się niezbędnym składnikiem i narzędziem tej wiedzy. Oprócz swojego znaczenia jako instrumentu wiedzy, nosologia przyczynia się także do utrzymania i poprawy zdrowia populacji. Jednak, jak każdy instrument, nosologia może być także nadużywana. Dlatego celem badań w dziedzinie nozologii powinno być poszerzanie naszej wiedzy o chorobach i opracowywanie skuteczniejszych metod ich leczenia.
Diagnostyka nozologiczna polega na wykorzystaniu metod nozograficznych do diagnozowania zaburzeń fizycznych. Różne jednostki nozograficzne mogą mieć ten sam objaw lub jedną przyczynę, np. niezdolność do mówienia w przypadku udaru mózgu w porównaniu z zaawansowaną demencją. Ponadto choroby można klasyfikować według układów narządów, ponieważ niektóre dotyczą więcej niż jednego z nich. Wreszcie, stany chorobowe można definiować na podstawie ich przyczyn, patogenezy oraz zbioru objawów i oznak.
Faza indukcyjna
Diagnostyka nozologiczna jest praktyką polegającą na identyfikacji choroby poprzez proces klasyfikacji, bez wyjaśniania jej przyczyn i mechanizmów. Wywodzi się z XVIII wieku i jest zakorzeniona w esencjalistycznym poglądzie na naturę chorób. Proces identyfikowania danej choroby składa się z kategoryzacji i argumentacji opartej na analogii. Diagnoza nozologiczna jest metodą często wykorzystywaną przez lekarzy do diagnozowania chorób psychicznych.
Diagnoza nozologiczna jest dziedziną nauk medycznych, która wykorzystuje metodę patologii zwaną nosografią. Chociaż nie wszystkie jednostki nozograficzne mają jedną przyczynę, to jednak niektóre z nich ją mają. Osoba, która nie może mówić z powodu udaru, znacznie różni się od osoby z zaawansowaną demencją. Choroby klasyfikuje się według układów narządów, ale wiele z nich dotyczy wielu narządów. Diagnozy te mogą być dalej kategoryzowane na podstawie biomarkerów lub kombinacji objawów i oznak.
Diagnozy nozologiczna – ewolucja
Podręcznik diagnostyczno-statystyczny zaburzeń psychicznych (DSM)-5 jest kolejnym krokiem w ewolucji diagnozy nozologicznej. Zastąpi on DSM-IV (najstarszą nomenklaturę chorób psychicznych) i będzie oparty na płci, kulturze i innych czynnikach. Te systemy nomenklatury będą również oparte na cechach środowiska pacjenta. Ewolucja ta uwypukli napięcie między biologicznym a kontekstualnym rozumieniem chorób psychicznych.
Rozwój diagnozy nozologicznej ma swoje korzenie we wczesnej klasyfikacji chorób fizycznych Carla Linneusza. Ta wczesna praca była prekursorem nowoczesnego systemu klasyfikacji. Zaburzenia psychotyczne dzieli się na dwie główne grupy: organiczne i psychiczne. Na przykład cerebropsychozy zawsze wpływają na układ ruchowy. Z kolei psychonerwice to psychozy, których objawy nie dotyczą układu ruchowego. Klasyfikacje nozologiczne opracowane przez tych dwóch naukowców są również ważne dla obecnych badań i opieki psychiatrycznej.
Później DSM-5 zawierała rozszerzony rozdział nozologiczny i obszerne cytaty innych badaczy. Książka ta zawierała również opracowanie nowej kategorii psychoz, „psychoz cyrkularnych”. Pojawienie się tej klasyfikacji miało istotne znaczenie dla postępu diagnostyki nozologicznej. Kategoria ta była wcześniej częścią depresji, ale obecnie stała się osobnym rozpoznaniem. Oprócz DSM-5 ważne jest również uwzględnienie etiologii zaburzeń nozologicznych.
Mimo że DSM-III wprowadziła wiele nowych rozpoznań nozologicznych, takich jak zaburzenia z deficytem uwagi, zespół stresu pourazowego i szereg nowych zaburzeń lękowych, to jednocześnie rozbiła na fragmenty tradycyjny psychoanalityczny „gniew”. Podczas gdy Spitzer i jego grupa zadaniowa mieli do czynienia z tabula rasa w dużej mierze nozologiczną, zdawali się nie mieć żadnej wiedzy o tym, co pojawiło się przed psychoanalizą.
Rewizja nozologii w XX wieku
Teoria nozologiczna Emila Kraepelina miała wpływ na dziedzinę diagnozy psychiatrycznej przez ponad 120 lat, nawet 120 lat po jej pierwszej publikacji. Neokraepeliniści, którzy opowiadali się za podobną teorią, potwierdzili ją pod koniec XX wieku, ale wraz z postępem empirycznym w genetyce i neuronaukach narastała krytyka. Wielu neokraepelinistów kwestionowało zasadność tej teorii, a Kryteria Domenowe NIMH są jednym z przykładów jej wpływu.
Na początku XX wieku niemieccy lekarze zaczęli kwestionować zasadność nomenklatury zaburzeń fizycznych. Epoka ta doprowadziła do gwałtownego spadku roli niemieckojęzycznych nozologów w świecie medycznym. Holocaust i II wojna światowa podważyły rolę Niemiec w międzynarodowej nauce, a naukowym środkiem ciężkości stały się Nowy Jork i Bethesda w stanie Maryland. W Stanach Zjednoczonych te dwa miasta stały się w końcu siedzibą Narodowych Instytutów Zdrowia, w tym Narodowego Instytutu Zdrowia Psychicznego.
ApA, niezadowolona z różnorodności i sprzecznych diagnoz nozologicznych, powołała grupę zadaniową, która miała opracować bardziej wszechstronną diagnozę nozologiczną. Nie było niespodzianką, że Spitzer był oczywistym wyborem do kierowania tą grupą zadaniową. Spitzer podjął się wyzwania, jakim było opracowanie całkowicie nowej nozologii. W procesie tym DSM-III zastąpiła idiosynkratyczną diagnozę psychoanalizy.
DSM-III stanowiła ważny „zwrot akcji” w nozologii. Publikacja ta skierowała psychoanalizę w stronę wyjścia z psychiatrii i zbliżyła do siebie resztę medycyny. DSM-5 jest kolejnym ogromnym przedsięwzięciem. Nie ma wątpliwości, że jest to kamień milowy dla dziedziny psychiatrii. To monumentalne przedsięwzięcie będzie najbardziej wszechstronne od czasu DSM-IV.
