Jeśli zastanawiałeś się „co to jest paraliż senny?”, nie jesteś sam. Istnieje wiele powodów, dla których ludzie doświadczają tego stanu, w tym narkolepsja i rodzinny paraliż okresowy. W tym artykule omówimy przyczyny i sposoby leczenia tych stanów. Nie ma powodu do zmartwień – dla osób cierpiących na bezsenność dostępna jest pomoc. Oto garść informacji o paraliżu przysennym i sposobach jego rozpoznawania, do których zalicza się również bezdech senny.
Jak wyleczyć paraliż senny
Paraliż senny może nie być oczywisty dla osób, które nie doświadczają częstych objawów. Jeśli jednak śpisz regularnie i doświadczasz objawów bardzo często, lekarz pierwszego kontaktu może być w stanie zdiagnozować to schorzenie. Leczenie paraliżu sennego polega zazwyczaj na poprawieniu nawyków związanych ze snem i ograniczeniu czynników ryzyka. Ważna jest na przykład faza rem podczas naszego snu. Lekarz może również zalecić przyjmowanie leków na receptę. Jeśli te środki nie działają, porozmawiaj z lekarzem o innych możliwościach.
Dla niektórych osób korzystne mogą być trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, takie jak imipramina i klomipramina. Niektórym osobom ulgę przynosi fluoksetyna. U niektórych osób skuteczne mogą być także leki przeciwdepresyjne, które działają na serotoninę. Na szczęście paraliż senny rzadko prowadzi do trwałych problemów zdrowotnych. Jeśli jednak zakłóca on życie rodzinne, być może nadszedł czas, aby poszukać pomocy medycznej. Szczególnie jeśli nasze problemy nie będą z czasem ustępować, a po wyjściu z paraliżu będziemy odczuwać przyspieszone bicie serca. Ten fizjologiczny aspekt może być groźny dla naszego zdrowia.
Osoby cierpiące na paraliż senny mogą odczuwać niepokój przed snem i nadmierną senność w ciągu dnia. Objawy te mogą być oznaką poważniejszego problemu medycznego, takiego jak zaburzenia dwubiegunowe. Lekarz może zdiagnozować paraliż senny na podstawie historii choroby, np. skurczów nóg, bezsenności lub stresu pourazowego. Jeśli podejrzewasz u siebie paraliż senny, skonsultuj się z lekarzem i podejmij najlepsze leczenie. W niektórych przypadkach stan ten może być spowodowany innym schorzeniem, takim jak stres pourazowy lub depresja.
W niektórych przypadkach objawy paraliżu sennego można leczyć za pomocą terapii poznawczo-behawioralnej. Jednak skuteczność tego leczenia nie została udowodniona. Osoby cierpiące na paraliż senny powinny przestrzegać zasad higieny snu, aby zapobiec wystąpieniu tego stanu. Ograniczenie spożycia kofeiny i alkoholu przed snem może pomóc w poprawie jakości snu. Unikaj spożywania dużych posiłków przed snem, ponieważ mogą one zakłócać sen REM. Wreszcie, unikaj środków pobudzających po godzinie 14.00. Mogą nas one mocno poruszyć, przez co ciężej będzie nam głęboko zasnąć.
Przyczyny paraliżu sennego
Przyczyny paraliżu sennego nie są do końca poznane, ale powszechnie łączy się je ze złymi nawykami dotyczącymi snu. Aby uniknąć epizodów paraliżu sennego, należy zadbać o to, by każdej nocy przesypiać całą noc i być konsekwentnym. Należy starać się kłaść spać i budzić się o tej samej porze każdego dnia. Jeśli epizody występują częściej, należy porozmawiać z lekarzem lub psychologiem na temat ukrytych zaburzeń psychicznych. Możesz także spróbować terapii strukturalnej, aby zmienić swoje myśli i zachowania związane ze snem. Przeważnie nie jest to samoistny problem, przyczyna tkwi w naszym stylu życia.
Jedną z głównych przyczyn paraliżu sennego jest strach przed atakiem. Ten wzmożony strach powoduje, że osoba wpada w panikę i stara się uniknąć ataku. W wielu przypadkach intruz może zająć pokój pacjenta i zaatakować go, zmuszając do pozostania w łóżku. Przeciwieństwem tego zjawiska jest przejrzysty sen, który pozwala danej osobie przejąć kontrolę nad snem.
Eksplozja paraliżu sennego nie musi oznaczać śpiączki. Osoby, które go doświadczają, zgłaszają trudności z oddychaniem. Może to wynikać z faktu, że sen REM wymaga płytkiego oddychania. Ponadto osoby doświadczające tego zaburzenia często odczuwają ucisk w klatce piersiowej. Większość epizodów paraliżu sennego występuje jednak w pozycji leżącej na plecach. Niektóre osoby doświadczają zarówno objawów słuchowych, jak i fizycznych. Takie epizody paraliżu sennego trwają często kilka minut.
Gdy doświadczysz paraliżu sennego, będziesz miał wrażenie, że straciłeś kontrolę nad swoim ciałem. Możesz mieć wrażenie, że znajdujesz się w niebezpiecznej sytuacji lub że jesteś obserwowany. Jeśli kiedykolwiek znalazłeś się w takiej sytuacji, wiesz, jakie to może być przerażające. Paraliż senny występuje najczęściej u młodych dorosłych i nie ma wpływu na ogólny stan zdrowia osoby cierpiącej. Oprócz objawów fizycznych, chorzy mogą cierpieć z powodu halucynacji. Niektórzy twierdzą, że skutkiem ubocznym może być również padaczka lecz nie jest to prawda, znacznie częściej towarzyszy nam bezwład. Musimy mieć również świadomość tego, że paraliż senny może być bardzo gwałtowny i hipnagogiczny.
Możliwości leczenia narkolepsji
W kolejnych rozdziałach przedstawione zostaną różne metody leczenia narkolepsji. Chociaż leki są podstawowym sposobem leczenia, inne metody również mogą być pomocne. Uzupełnieniem metod farmakologicznych jest terapia poznawczo-behawioralna. Terapia ta koncentruje się na kontrolowaniu zachowań pacjenta i pomaga poprawić objawy narkolepsji. Metody te mogą być korzystne dla niektórych pacjentów, ale inne mogą nie być odpowiednie w ich sytuacji.
Ale narkolepsja nie jest znana jako lek, metody leczenia są skuteczne w radzeniu sobie z wieloma objawami. Co więcej, istniejące metody farmakologiczne poprawiły jakość życia wielu pacjentów. Na przykład, leki takie jak diazepam i esketamina są skuteczne w kontrolowaniu objawów, a oksybat sodu pomaga kontrolować paraliż senny i katapleksję. Jednak pomimo tych postępów, większość osób cierpiących na narkolepsję nadal doświadcza jej negatywnych skutków.
Narkolepsja jest przewlekłą chorobą neurologiczną, która powoduje nadmierną senność w ciągu dnia. Charakteryzuje się nieregularnymi cyklami snu i czuwania oraz snem z szybkimi ruchami gałek ocznych (REM). Ponieważ objawy pojawiają się tak nagle i często, narkolepsja może być trudna do opanowania. Jednak dzięki odpowiednim lekom osoby cierpiące na narkolepsję mogą nadal prowadzić pełne, produktywne życie.
W ostatnich latach postępy w naukach neurologicznych umożliwiły badaczom poznanie nowych metod leczenia narkolepsji. Obecnie dostępne są terapie farmakologiczne, immunoterapie i terapie oparte na hipokretynie. Podejście behawioralne może pomóc osobom cierpiącym na narkolepsję w osiągnięciu lepszej higieny snu poprzez dostosowanie codziennych nawyków. Behawioralna medycyna snu może obejmować częste drzemki w ciągu dnia. Dwudziestominutowa drzemka może przywrócić senność na kilka godzin. Podobnie, pacjentom zaleca się unikanie tytoniu, alkoholu i nikotyny. Behawioralna medycyna snu może również wymagać od pacjenta powstrzymania się od spożywania obfitych posiłków i spożywania kofeiny w ciągu dnia.
Możliwości leczenia rodzinnego okresowego porażenia sennego
Przyczyna rodzinnego okresowego porażenia sennego nie jest znana, ale pewne procedury diagnostyczne pozwalają ustalić, czy jest ono spowodowane zaburzeniem genetycznym. W przypadku braku problemów psychiatrycznych zaleca się terapię poznawczo-behawioralną i odpowiednią higienę snu. W przypadku zaburzeń psychiatrycznych mogą być przepisane leki. Jeśli leczenie nie przyniesie złagodzenia objawów, konieczne może być zastosowanie innych metod leczenia. Należy jednak zbadać te możliwości, zanim rozważy się jakiekolwiek leczenie.
Paraliż senny to czasowa utrata funkcji mięśni, która zwykle występuje podczas snu lub budzenia się. Dotyka on ludzi w każdym wieku i może występować razem z narkolepsją, zaburzeniem snu charakteryzującym się nadmierną sennością i nagłymi napadami snu. Niektóre osoby bez narkolepsji mogą również doświadczać epizodów paraliżu sennego, co zazwyczaj nie wymaga interwencji medycznej.
Możliwości leczenia zaburzeń konwersyjnych i porażenia przysennego
Jeśli doświadczasz objawów paraliżu sennego w zaburzeniach konwersyjnych, powinieneś skonsultować się ze swoim lekarzem pierwszego kontaktu. Należy sporządzić listę objawów, opisać wszelkie istotne historie osobiste i zadać wszelkie pytania. Lekarz pierwszego kontaktu może skierować pacjenta do neurologa lub innego specjalisty w celu przeprowadzenia dalszych badań. Często objawy zaburzeń konwersyjnych mogą się nasilać, jeśli choroba nie jest szybko leczona. Niemniej jednak, wczesna diagnoza może sprawić, że objawy można opanować.
Pani/Pana lekarz może przepisać leki neuroleptyczne w celu leczenia choroby podstawowej. Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) może pomóc w opanowaniu objawów neurologicznych i radzeniu sobie z zaburzeniami konwersyjnymi. Hipnoza może pomóc w poprawie mowy lub funkcji motorycznych. Lekarz może również zalecić fizykoterapię, aby złagodzić objawy zaburzenia. Te metody leczenia mogą być odpowiednie w Twoim konkretnym przypadku. Jednak najlepiej jest przedyskutować opcje leczenia z lekarzem, zanim zaczniesz je stosować.
Pomimo, że objawy zaburzeń konwersyjnych są często tymczasowe i mogą ustąpić po kilku dniach, nigdy nie należy ich ignorować. Chociaż mogą one zniknąć tak szybko, jak się pojawiły, mogą mieć trwały wpływ na jakość życia. Aby zapobiec ponownemu wystąpieniu objawów paraliżu sennego w przebiegu zaburzeń konwersyjnych, należy zgłosić się do lekarza, gdy tylko pojawi się podejrzenie ich wystąpienia. Dzięki wczesnej diagnozie możesz podjąć kroki w celu poprawy jakości swojego życia. Im wcześniej rozpoczniesz leczenie, tym większe prawdopodobieństwo, że powrócisz do zdrowia.
Po zdiagnozowaniu zaburzeń konwersyjnych, następnym krokiem jest znalezienie planu leczenia, który pozwoli rozwiązać problem leżący u ich podstaw. Leczenie to wymaga podejścia wielodyscyplinarnego, więc psychiatra i internista będą w stanie stworzyć dla Ciebie najskuteczniejszy plan leczenia. Inne opcje obejmują działania mające na celu redukcję stresu, takie jak ćwiczenia fizyczne lub medytacja, a także terapię fizyczną lub zajęciową w celu rozwiązania problemu ograniczeń ruchowych lub zaburzeń równowagi. Wreszcie, terapia behawioralna może pomóc w przezwyciężeniu lęku i niepokoju, które mogą przyczyniać się do rozwoju choroby.
